W każdej Mszy św. zanosimy prośby do Boga i wołamy: „Ciebie prosimy. Wysłuchaj nas Panie’’. Są to jednak prośby Kościoła, gdzie na plan pierwszy wysuwają się prośby o dary duchowe. Niekiedy włącza się prośby indywidualne, ale dotyczą one najczęściej zbawienia wiecznego, tych, których Bóg wezwał do wieczności, ewentualnie błogosławieństwa Bożego potrzebnego do wykonania zadań społecznych. Bywa tak, że zamiast narzekać i krytykować różne wymiary życia społecznego, czy parafialnego, należy stanąć ramie w ramię w modlitwie, a wówczas zobaczymy interwencję Boga tak jasną , że sami będziemy zdumieni. Prosząc o odprawienie Mszy św. „w intencji Bogu wiadomej’’,  katolik winien mieć na uwadze dobro osoby lub środowiska, które poleca Bogu. Intencji nie trzeba ujawniać kapłanowi, ale trzeba uważać, by  nie prosić dla swych  bliźnich o coś złego, bo wtedy prośba obróci się przeciw niemu. Bóg bowiem odpowie, ale nie na prośbę, lecz stanie  w obronie tego, kogo zamawiający intencję nienawidzi. Słowami nie należy się bawić. Za słowa należy brać odpowiedzialność.