IV Niedziela Wielkanocna

ks. Dariusz Kwiatkowski

Dz 2,14a.36–41; 1 P 2,20b–25; J 10,1–10

W skrócie: W niedzielę Dobrego Pasterza obchodzony jest Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Ludzie często i chętnie rozmawiają i żartują na temat księży. Ale należy zapytać: „Czy ksiądz jest nam do czegoś potrzebny”? Kapłan jest z ludu wzięty i dla ludu ustanowiony. Kapłan musi pamiętać, że jest tylko człowiekiem, którego Bóg wybrał i powołał do służby w Kościele. Przyjmując sakrament święceń, kapłan otrzymuje dar Ducha Świętego, który upodabnia go do Chrystusa, Dobrego Pasterza.

Tajemnica kapłaństwa

Ludzie plotkują na temat księży

W niedzielę Dobrego Pasterza obchodzony jest Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Modląc się o nowe powołania do służby kapłańskiej i zakonnej, pragniemy pochylić się nad tajemnicą kapłaństwa. „Ksiądz” to bardzo dobry temat zarówno do rozmów, jak i do żartów. Podejmujemy go często i chętnie, i przy każdej okazji. Zwracamy uwagę na to, jakim ksiądz jeździ samochodem, z kim się przyjaźni i kogo odwiedza, ile bierze pieniędzy za różne posługi, jak traktuje ludzi w parafii, jak odprawia Mszę św. i jakie mówi kazania. Bardzo popularne są zwłaszcza niesamowite plotki o nałogach i przywarach księży, niezależnie od tego, ile w nich prawdy.

Istota kapłaństwa

Można by zapytać: „Czy potrafimy na księdza spojrzeć w oderwaniu od utartych stereotypów?”. W czasie formacji seminaryjnej przygotowującej do przyjęcia sakramentu święceń kapłańskich kandydaci bardzo często słyszą, że kapłani są z ludu wzięci i dla ludu ustanowieni. To bardzo ważne stwierdzenie, gdyż kapłan musi pamiętać, że jest tylko człowiekiem, którego Bóg wybrał i powołał do służby w Kościele. Przyjmując sakrament święceń, otrzymuje dar Ducha Świętego, który upodabnia go do Chrystusa, Dobrego Pasterza.

Duszpasterstwo

W obrazie Chrystusa, Dobrego Pasterza, odnajdujemy istotę kapłańskiej posługi. Zadaniem kapłana jako dobrego pasterza jest troska o powierzonych mu wiernych. Jego służba ma pomagać wiernym w osiągnięciu zbawienia. Dlatego kapłan głosi słowo Boże, sprawuje sakramenty, a jeśli trzeba upomina i karci. Misję tę wykonuje w całkowitej jedności z Jezusem Chrystusem. Żaden człowiek nie może uczynić samego siebie księdzem. Kapłaństwo jest darem pochodzącym od Boga. Nikt z nas, kapłanów, nie wie, dlaczego został powołany. Niekiedy mówimy: „Przecież wokół nas było tylu lepszych, bardziej pobożnych i mądrych”. Powołanie jest tajemnicą.

Kapłaństwo wymaga wyrzeczeń

Każdy z nas zdaje sobie sprawę, że wielki dar kapłaństwa nosi w glinianym naczyniu, które nazywa się człowieczeństwem. Sakrament święceń nie zmienia ludzkiej natury księdza. Stąd ksiądz, jak każdy człowiek, doświadcza słabości i grzechu. Pięknie to wyraża modlitwa młodego księdza: Mam trzydzieści pięć lat, Panie. Ciało takie samo, jak inni, ramiona zdolne do pracy, serce zachowane dla miłości. Ale Tobie wszystko oddałem. To prawda, że były Ci potrzebne. Dałem Ci wszystko, ale ciężko było, Panie. Ciężko dać swoje ciało, gdy ono chciałoby oddać się komu innemu. Ciężko kochać wszystkich, a nikogo nie zachować dla siebie. Ciężko ściskać czyjąś dłoń, a nie móc jej zatrzymać. Ciężko niczym być dla siebie, żeby być wszystkim dla bliźnich. Ciężko wychodzić naprzeciw bliźnich, a wiedzieć, że nikt nigdy nie wyjdzie naprzeciw mnie. Ciężko nieustannie dźwigać innych i nie móc ani na chwilę pozwolić, żeby mnie inni dźwigali. Ciężko podtrzymywać słabych, a samemu nie móc oprzeć się na silnym. Ciężko być samotnym. Samotnym w obliczu wszystkich, samotnym wobec świata, samotnym w cierpieniu, w śmierci, w grzechu (M. Quoist, „Modlitwa i czyn”, s. 62).

Jezus jest Bramą

Jezus Chrystus, Dobry Pasterz, posługuje się nami, słabymi ludźmi, aby kontynuować swoje zbawcze dzieło. Przez posługę głoszenia słowa Bożego i sprawowanie sakramentów kapłan prowadzi nas do Jezusa Chrystusa i pozwala odkryć, że jest On bramą, która prowadzi do wieczności. Kapłan ukazuje nam Boga, który nieustannie poszukuje człowieka, aby dotknąć go mocą swojej miłości, która uzdrawia oraz przywraca radość i nadzieję.

Obecność kapłana we wspólnocie parafialnej

Bracia i siostry, chciałbym, abyśmy się przez chwilę zastanowili nad obecnością kapłana w naszym życiu. Jak wielkie rzeczy dokonały się dzięki różnym kapłanom, których Bóg stawiał na naszych drogach. Być może byli też kapłani, którzy upadli i w jakiś sposób nas zawiedli. Zanim zaczniemy krytykę i wystawianie ocen, przypomnijmy sobie włoskie przysłowie, które mówi: „Jedno drzewo, które upada, robi więcej hałasu niż cały las, który rośnie”. Starajmy się zawsze dostrzegać rosnący las i módlmy się dziś o świętych kapłanów dla naszych wspólnot parafialnych.