Parafia Królowa Górna

          Hrabina Julia otrzymała gruntowne domowe wykształcenie, pobierała lekcję języków obcych, literatury, malarstwa, była wszechstronnie utalentowana. W szkole urszulińskiej s. Urszuli powierzono nauki ścisłe, matematyczno - przyrodnicze, oraz języki obce: niemiecki i francuski. Aby podnieść swoje kwalifikacje, Urszula Ledóchowska udała się do Francji, aby tam otrzymać dyplom uprawniający do nauki języka francuskiego. W 1897 roku otrzymała dwa dyplomy: wyższy i niższy, oba uprawniające do nauczania w szkołach wydziałowych. Przebywając na ulicy starowiślnej 7 wykładała na kursie uzupełniającym w języku francuskim historię sztuki i literaturę francuską. Należy zaznaczyć, że już wtedy siostra wprowadzała różne metody aktywizujące takie jak: przedstawienia teatralne w języku francuskim, które pozwalały na skuteczniejsze przyswajanie języka francuskiego. O wysokim poziomie szkoły urszulańskiej świadczy kadra nauczycielska, wśród nich często wykładowcy UJ, ludzie o głośnych nazwiskach jak choćby w klasie ósmej historii sztuki uczył Lucjan Rydel. Jako przełożona zakonu Urszulanek, od 1904 roku, założyła w 1905 roku internat dla akademiczek, było to ryzykowne posunięcie, gdyż kobiety, które decydowały się na studia wyższe, były nieufnie przyjmowane przez społeczeństwo. Szybko jednak siostra Urszula zauważyła pilną potrzebę stworzenia dla studiujących kobiet takiego internatu. Czasy młodej Polski propagowały zupełny rozbrat między nauką a wiarą, nie można było być osobą wykształconą a jednocześnie głęboko wierzącą. Siostra Urszula zakładając internat dla studentek, które miały opinię nawet emancypantek, dążyła do połączenia kształcenia umysłowego z pracą nad własnym charakterem i zgłębianiem wiary. Sama siostra podjęła dość odważne kroki zmierzające do wprowadzenie zmian w konstytucji. Dzięki niej doszło do zmiany, kiedy to dołączono paragraf 202 akcentujący edukacyjny i wychowawczy charakter zgromadzenia. Jednym z celów tych działań była praca w Petersburgu. Papież Pius X był przychylny dla sióstr i obdarzył je błogosławieństwem, przychylając się do pomysłu pracy wśród polonii w antykatolickiej Rosji. Celem następnej pracy edukacyjnej i wychowawczej stał się Petersburg i młodzież polska skupiona wokół parafii św. Katarzyny. Parafia św. Katarzyny była nazywana polskim miasteczkiem, w którym działały 4 szkoły dla Polaków: 8 letnia szkoła męska, 7 letnia szkoła żeńska z klasą pedagogiczną, szkółka elementarna dla ubogich dziewcząt oraz żeńska szkoła narodowa. Bezpośrednio siostry zostały zaproszone przez ks. prałata Konstantego Budkiewicza, który zaproponował im objęcie internatu dla dziewcząt. Prośba ta związana była z uzyskaniem większej swobody religijnej od 1905 roku od momentu wydania edyktu tolerancyjnego dla katolików.