Tajemnica Wcielenia Ks. Dariusz Kwiatkowski Drukuj
Wpisany przez Ks. Proboszcz   
sobota, 21 marca 2015 21:26

W surowym klimacie Wielkiego Postu Kościół obchodzi ważne i radosne uroczystości. Jedną z nich jest Zwiastowanie Pańskie. Czy święto, które wspomina i uobecnia Tajemnicę Wcielenia, czyli przyjęcia przez Chrystusa ludzkiej postaci, pasuje do pokutnej atmosfery Wielkiego Postu? Czy swoim radosnym przesłaniem nie burzy poważnego nastroju tego okresu? Warto zastanowić się nad treścią i znaczeniem wydarzenia, które uobecnia dzisiejsza liturgia. Pomoże nad w tym słowo Boże oraz treść modlitwy liturgicznej Kościoła. Uroczystość Zwiastowania Pańskiego wyrosła z refleksji teologicznej oraz z wiary ludu dotyczącej faktu opisanego przez św. Łukasza. Ewangelista na początku swojej Ewangelii opisuje scenę zwiastowania. Anioł Gabriel przybywa do Maryi i obwieszcza jej, że została wybrana na Matkę Syna Bożego, który przyjdzie jako obiecany i zapowiadany Mesjasz. Słowo Boże przedstawia nam tajemnicę Wcielenia, którą jest jedną z najważniejszych prawd chrześcijańskiej wiary. Tajemnica Wcielenia objawia nam prawdę o Bogu, który stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. Ta tajemnica zawsze znajdowała się w centrum życia i wiary Kościoła. Jezus Chrystus, Syn Boży, przyjął ludzkie ciało i stał się człowiekiem. Bóg do zrealizowania swoich odwiecznych planów wybrał Maryję, aby stała się Matką Jego Syna. Anioł Gabriel objawia, czyli zwiastuje Maryi Boże zamiary: Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i nazwany Synem Najwyższego (Łk 1,31–32). W tych słowach zawiera się najważniejsza treść teologiczna uroczystości Zwiastowania. Anioł obwieszcza nam fakt poczęcia Jezusa. W tym momencie Syn Boży przybiera ludzką postać. Bóg naprawdę staje się człowiekiem. Sprawcą poczęcia jest Duch Święty. Inicjatywa tej zbawczej interwencji całkowicie pochodzi od Boga. W tym wydarzeniu spełniają się obietnice Boże zapowiedziane przez proroka Izajasza: Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Emmanuel (7,14). Bóg objawia swoje plany Maryi, ale nie zmusza jej do niczego, oczekując jej zgody. Pozytywna odpowiedź Maryi zapoczątkowała erę mesjańską, czyli czas zbawienia i odkupienia człowieka, czas królestwa Bożego na ziemi. Uroczystość Zwiastowania Pańskiego obchodzimy 25 marca, czyli w pierwszych dniach wiosny. Nie ma tutaj przypadku. Początek wiosny to czas, w którym rodząca się do życia przyroda przypomina dzieło stworzenia, a szczególnie jego początek. Natomiast tajemnica Wcielenia zapoczątkowała nowe stworzenie, które potem jeszcze bardziej objawi się w tajemnicy Zmartwychwstania Chrystusa. Do świąt Zmartwychwstania przygotowuje nas okres Wielkiego Postu, natomiast uroczystość Zwiastowania nadaje głęboki sens i motywację naszym wielkopostnym praktykom. Warto zwrócić uwagę, że treści dzisiejszej uroczystości możemy rozważać każdego dnia. To, co uobecnia dzisiaj liturgia, możemy powtarzać codziennie w modlitwie „Anioł Pański” i „Zdrowaś Maryjo”. Obie modlitwy przypominają wydarzenie z Nazaretu – scenę Zwiastowania. Modlitwa „Anioł Pański” jest rozważaniem tajemnicy Wcielenia Jezusa Chrystusa, a modlitwa „Zdrowaś Maryjo” powtórzeniem dialogu Anioła Gabriela z Maryją. Teraz rozumiemy, że obie modlitwy tak mocno wrosły w naszą chrześcijańską codzienność, gdyż wskazują i przypominają wydarzenia, które dały początek dziełu naszego zbawienia i odkupienia. Maryja, przyjmując wolę Bożą, stała się dla nas wzorem całkowitego zawierzenia Bogu. Również od każdego z nas Bóg pragnie, abyśmy we wszystkim wypełniali Jego wolę. On przygotował dla nas wszystkich cudowny plan zbawienia. Objawia nam go poprzez swoje słowo, którego możemy słuchać w czasie Mszy św. Niech naszą odpowiedzią na zbawcze plany Boga względem każdego z nas staną się słowa Maryi: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa (Łk 1,38).