Sejm po wyborach w 1952 roku. Polityka wobec Kościoła Katolickiego w Polsce w 1953 roku. Śmierć Józefa Stalina. Drukuj
Wpisany przez Ks. Proboszcz   
sobota, 16 maja 2015 19:23

20 listopada 1952 roku odbyło się pierwsze posiedzenie sejmu. Najważniejsze funkcje państwowe obsadzono ludźmi z PZPR, tylko ZSL objęło trzy ministerstwa a mianowicie leśnictwa, rolnictwa,  poczt i telegrafów. Na czele najważniejszych resortów stanęli z KC PZPR: Stanisław Radkiewicz jako minister bezpieczeństwa, Stanisław Skrzeszewski jako minister spraw zagranicznych, Henryk Świątkowski jako minister sprawiedliwości, Adam Rapacki został ministrem szkolnictwa wyższego. Stanowisko premiera objął Bolesław Bierut, wiceprezesami Rady Ministrów zostali: Józef Cyrankiewicz, Piotr Jaroszewicz, Władysław Dworakowski, Tadeusz Gede, Stefan Jędrychowski, Zenon Nowak. Ponadto wicepremierem był Hilary Minc również jako przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, oraz Konstanty Rokossowski jako minister obrony narodowej. Przewodniczącym Rady Państwa został Aleksander Zawadzki a marszałkiem sejmu  bezpartyjny Jan Dembowski. W grudniu rozpętano nagonkę na  tzw. komisję katyńską utworzoną w Stanach Zjednoczonych. To ona  upubliczniła raport dotyczący zbrodni katyńskiej, w którym wskazała winnych za ludobójstwo na polskich żołnierzach. Byli to sowieci. Władza komunistyczna przez cały okres PRL – u starała się zatrzeć prawdę o zbrodni katyńskiej, wskazując hitlerowskie Niemcy za winnych tego strasznego ludobójstwa.  Początek 1953 roku zaznaczył się dość niekorzystnie dla Kościoła Katolickiego w Polsce. 27 stycznia zakończono tzw. proces kurii krakowskiej. Pretekstem działań bezpieki wobec kurii było sprawa księdza Józefa Lelito, który współpracował z emigracyjną Radą Polityczną. W procesie skazano dwóch notariuszy krakowskiej kurii, dwóch innych księży oraz trzy osoby świeckie. Księdza Lelitę skazano na śmierć ponadto dwie inne osoby usłyszały ten sam wyrok. W ramach nagonki na Kurię Krakowską  należy wspomnieć o aresztowaniu arcybiskupa Eugeniusza Baziaka oraz biskupa pomocniczego Stanisława Rosponda. Zatrzymani na kilka dni, mimo, że zostali uwolnieni, nie wrócili już do diecezji krakowskiej oraz na pełnione godności w tamtejszym kościele. 9 lutego tegoż roku wymierzono kolejny dekret państwowy w Kościół w Polsce. Tym dekretem o obsadzaniu stanowisk kościelnych władza komunistyczna bezpośrednio ingerowała w politykę personalną. Odtąd każde objęcie czy zwolnienie ze stanowiska kościelnego – czy tez dotyczyło to funkcji proboszcza czy innych wyższych, było konsultowane z miejscowymi władzami i oczywiście wymagało ich zgody. Zaczęto promować tzw. księży patriotów, wszystkim księżom nakazano złożyć ślubowanie na wierność PRL. Kolejnym ciosem wymierzonym w Kościół było zawieszenie Tygodnika Powszechnego. Powodem  zawieszenia tygodnika był sprzeciw i w konsekwencji nie zamieszczenie przez redakcję na pierwszej stronie portretu zmarłego Józefa Stalina. 17 lipca 1953 roku wydawanie Tygodnika Powszechnego przejął PAX. 5 marca 1953 roku ogłoszono publicznie śmierć Józefa Stalina. Zgon wielkiego wodza wstrząsnęła całym komunistycznym światem. Od tego momentu wierchuszka władzy w ZSRR skupiona w KC KPZS będzie wprowadzała zmiany zwane „odwilżą”, które nadały komunizmowi bardziej łagodny charakter. Rozgoryczenie śmiercią było tak wielkie, że na cześć zmarłego Stalina przemianowano nazwę Katowice na Stalinogród (nazwa ta funkcjonowała do 10 grudnia 1956 roku, gdzie powrócono do nazwy Katowice. Fakt ten związany był z „odwilżą” w 1956 roku, gdzie ujawniono m.in. liczne mordy dokonane z polecenia Stalina). Na cześć wodza powstały także panegiryki napisane przez poetów, którzy opiewali dobro komunistycznego świata. 28 marca 1953 roku zwołano z okazji śmierci Stalina VIII Plenum KC PZPR. 9 marca 1953 roku polska delegacja wraz z Bolesławem Bierutem uczestniczyła w pogrzebie Józefa Stalina w Moskwie.